Met remises in 4 van de 7 partijen zal ronde 18 van de interne competitie van de SV Borne niet de boeken ingaan als een bloedstollende avond. Norbert Waanders en Lex Griffioen gaven het voorbeeld door in een kleine 20 zetten tot remise te besluiten na een opening die ze al vaak op het bord gehad hadden. In de slotstelling was het niet duidelijk wie er beter stond, zeker was dat er geen sprake was van groot voordeel. Joop Naatje kwam enkele pionnen voor tegen Guus Nolte, maar toen deze zeer dreigend op de koning van Joop afkwam met zijn stukken koos Joop eieren voor zijn geld en ging akkoord met remise. Ook Frans Veltkamp en Wim Arns kwamen remise overeen in een stelling waarin Frans de beste papieren leek te hebben, maar vanwege tijdgebrek toch maar remise aanbood. De remise tussen Freek Wentink en Hans Kroeze was zeker geen salonremise. De stelling was ongebruikelijk en chaotisch en de materiaalverhoudingen waren lang onduidelijk omdat er op h8 een wit paard stond die op termijn nog op het menu stond van Hans. Nadat dit paard uiteindelijk verorberd was kon Hans een stuk voorkomen, maar dat verzuimde hij. In het resterende dameeindspel had Hans nog steeds de beste papieren vanwege verre verbonden vrijpionnen, maar hij zag niet hoe hij ze naar de overkant kon loodsen, dus bood hij remise aan. Freek zag in dat dit het maximaal haalbare was en ging akkoord. Erik Witteveen zorgde met een merkwaardige denkfout ervoor dat het remisevirus werd doorbroken. Met een aardige combinatie was hij tegen Thomas Berghuis ontsnapt uit een precaire situatie en hij hoefde alleen nog een stuk terug te slaan voor een minimaal gelijkwaardige stelling. In plaats daarvan sloeg hij een centrumpion en verkeerde daarna zettenlang in de veronderstelling dat hij een pion voorstond in plaats van een stuk achter. Thomas snapte er ook niets van, maar die combineerde zich gemakkelijk naar de winst. Frits van Dorp won weer eens, zij het in een matige partij waarin over en weer verschillende stukken werden weggegeven. Frits liet zich zeker niet onbetuigd, maar vooral zijn tegenstander Stef van Zutphen bleek zeer gul met het materiaal. De kortste partij kwam (hoe kan het ook anders?) op naam van Tonnie Droste die nauwelijks tijd gebruikte voor zijn 30 zetten en binnen een mum van tijd een toren achter http://www.achaten-suisse.com/ stond tegen Ben ten Dam en dus verloor.
In ronde 19 wist Paul Formanoij met een scherpe opening het spel van Henk Eillert zodanig te ontregelen, dat deze in de verwikkelingen een pion verloor. Daarbij kreeg Paul ook nog zeer actief gepositioneerde torens, waarna Henk een probleem had hoe hij Pauls vrijpion kon stoppen. Meestal blijft hij dan nog vechten voor een remise (vaak met succes), maar ditmaal gaf hij meteen op. Thomas Berghuis maakte handig gebruik van het feit dat Werner Kienhuis nog niet had gerocheerd. Met een prima stukoffer werd de damevleugel van Werner ontwricht en bleek de witte dame geen goede velden meer te kunnen vinden. Met een fraaie slotzet werd dit probleem nog eens extra benadrukt door Thomas, waarna Werner moest opgeven. Theo Heeregrave speelde een aangevallen paard naar het verkeerde veld, verloor daardoor een pion en zag Wim Arns op zijn damevleugel binnenvallen. Na stukverlies gaf Theo op. Ben ten Dam had last van eenzelfde denkfout als Erik een week eerder. Hij sloeg na een ruil een gedekte pion met het idee dat hij een pion won in plaats van een stuk verloor. Ben kwam in dit geval met de schrik vrij omdat zijn tegenstander Freek Wentink in het vervolg het stuk meteen weer teruggaf, waarna Ben de partij alsnog won. Ton Droste deed het vermoedelijk wat kalmer aan tegen Guus Nolte, want de (gelijkwaardige) partij duurde vrij lang. In het pionneneindspel wist Ton Guus een pion afhandig te maken en de partij nog net naar zich toe te trekken. Joop Naatje versloeg Johan Alberts en Frits van Dorp won zelfs voor de tweede maal op rij, ditmaal van Clemens Fransen. Remises waren er te noteren bij Hans Kroeze tegen Gerard Boersma en bij Jos Muller tegen Erik Witteveen. Voor de laatste twee was dit een bijzondere sensatie (ze leken echt even naar adem te happen) want in hun vele tientallen onderlinge partijen was remise nog nooit voorgekomen.